Dzień 1 - Hiszpania - Afryka - Maroko wybrzeżem

Właściwa przygoda zaczęła się dla nas już na Okęciu. Wtedy poczuliśmy, że to rzeczywiście się dzieje! Wkrótce będziemy jechać przez wszystkie odcinki, które do tej pory tyle razy oglądałem na monitorze komputera. To było fantastyczne podekscytowanie zbliżającą się przygodą.

Lot do Wrocławia trwał ok. 50 minut, nie zdążyliśmy nawet przeczytać gazetki LOTu, a już przebyliśmy drogę, która w pociągu zajęłaby 7 godzin. Zostawiliśmy Warszawę, gdzie zaczęło padać i wysiedliśmy w słonecznym Wrocławiu.
Mieliśmy 4 godziny do kolejnego odlotu więc Tomek zgarnął nas z lotniska i zabrał na bro. Pogadaliśmy chwilę i już trzeba było wracać na lotnisko.
Wrocławskie lotnisko było ciasne i mieliśmy wrażenie, że całe leci z nami do Malagi. Na lotnisku poznaliśmy Arniego, odprawiliśmy się i czekaliśmy na odlot. Lot się spóźniał więc umilaliśmy sobie czas czytając literaturę fachową. Na Tomka to nie działało.

W końcu wsadzili nas do ciasnego samolotu i po 4 godzinach wypuścili na płycie lotniska w Maladze. Mmmm, ciepło, powietrze ładnie pachnie ..

Lotnisko w Maladze wywołało u nas pewien szok i utwierdziło w przekonaniu, że jesteśmy jako kraj nieco w tyle za Europą.

Było ok. pierwszej w nocy. Nasze motocykle miały dojechać za jakieś 2 godziny. Mieliśmy chwilę, żeby znaleźć odpowiednie miejsce na lotnisku i chwilę się przespać. Samego odpowiedniego miejsca szukaliśmy ze 20 minut. Lotnisko było duże, czyste i puste.

Po około 2 godzinach sms, motocykle sa lotnisku. Lekko zaspani wychodzimy przed terminal i zaczynamy ściągać motocykle. (XR widoczne na zdjęciu nie jest nasze ;) Wojtek nie ma powietrza w przednim kole..

Po ok. godzinie, ok. 4 nad ranem, przebrani, gotowi ruszamy w kierunku promu w Algeciras. Mamy do przejechania 140 km i wciąż 4 godziny do wschodu słońca.

Jazda przez Hiszpanię, wzdłuż wybrzeża, drogą A-7 mimo, że na dobrą sprawę otwierała nam sezon motocyklowy była nudna i mieliśmy wrażenie, że trwa strasznie długo. Byliśmy zaspani i droga nam się dłużyła. Do tego Tomkowi w DRZ przestała świecić ledowa tylna lampa. Podczas, gdy Tomek z Arnim ją naprawiali, Wojtek smacznie spał na hiszpańskim asfalcie.

Naprawa trochę zajęła i nie była w 100% skuteczna. Jedziemy dalej. Mimo 16 stopni Celsjusza w nocy nieźle zmarzłem. Do tego jacyś młodzi z mijającego nas Mercedesa pokazują nam fucka. Jakoś niemiło się ten wyjazd zaczął, ale i tak nastroje mamy dobre.

Ok. 9 docieramy do Algeciras i kupujemy bilety na prom do Ceuty. Ceny biletów w porcie i w sklepikach po drodze są porównywalne. Różnica wynosiła do 10 EUR, my kupiliśmy nasze najtaniej ze sprawdzanych miejsc za 107 EUR na linię Acciona. To cena za bilet na osobę w 2 strony z przewozem motocykla. Bilet nie ma określonej daty i godziny powrotu. Można go wykorzystać przez jakiś długi czas, nie pamiętam dokładnie jaki. Wskakujemy na prom i dzida do Afryki!

Jak się po godzinie w porcie okazało, mimo, że jesteśmy na innym kontynencie, wciąż jesteśmy w Hiszpanii.. Miasto stanowi hiszpańską jednostkę administracyjną, żeby wjechać na teren Maroka, trzeba wyjechać z miasta. Żeby było śmiesznie, na miejscu cofamy zegarki o 2 godziny i po tych wszystkich wojażach mamy na miejscu 8 rano i cały dzień przed sobą! A już mamy wrażenie, jakbyśmy byli od 2 dni w drodze.. Tracimy trochę czasu w Ceucie, jemy jakieś śniadanie, mieliśmy też nadzieję, że wymienimy tu pieniądze, kupimy karty telefoniczne, a tu nic, trzeba lecieć do Maroka.

Faktycznie, zaraz za miastem jest granica. Przy samej budce celników podchodzą do nas goście z plakietkami na szyi, ale ubrani po cywilu. Pytają o dokumenty, więc dajemy. Potem okazuje się, że to nikt inny jak majfrendzi, którzy chcieli pomóc w formalnościach. Wszystkie papiery mieliśmy wydrukowane wcześniej, więc za bardzo nie pomogli, ale mieliśmy wrażenie, że bez względu na to przyspieszyli sprawy i kilka euro się należy. Widać, że są układy między celnikami a tymi majfrendami, więc woleliśmy nie ryzykować.
Wszystko poszło szybko, sprawnie i bez stresowo, po chwili jesteśmy po drugiej stronie, już w Maroko i to od razu da się zauważyć.

Zaczynamy jechać w kierunku Tetouan. Droga jest asfaltowa, nic się nie dzieje. W Tetouan zatrzymujemy się przy placówce banku i w specjalnym bankomacie wymieniamy po 300 EUR.

Jadąc przez miasto dojeżdża do nas koleś na skuterze. Jadąc równolegle ze mną krzyczy do mnie po angielsku, gdzie jedziemy? Itd. Że świetnie trafiliśmy, bo w Tetouan jest dziś akurat targ, który odbywa się raz na kilka miesięcy i żebyśmy jechali za nami, on nas zaprowadzi..
Wszystko oczywiście odbywało w ruchu miejskim. Byliśmy świeżakami i nasza czujność na majfrendów była jeszcze na niskim poziomie. Mohammed zaciągnął nas do Medyny, mówiąc, że pokaże fajną restaurację, targ i co jeszcze chcemy. Wsiąkliśmy, koleś okazał się majfrendem.
Ostatecznie jednak był nam pomocny, bo oprócz tego, że pokręciliśmy się po zaułkach Medyny, zjedliśmy coś, to jeszcze długo krążyliśmy od punktu do punktu w poszukiwaniu karty na internet Maroc Telecom Menara 3G, przy pomocy której miałem przesyłać relacje i zdjęcia, a Mohammed służył jako tłumacz. Kartę kupiliśmy, ale nie działała.. Mieliśmy nadzieję, że to kwestia ustawień PDA. Ostatecznie Mohammed zasugerował, że należy mu się jakaś zapłata za pomoc. Mohammed w sumie trochę nam pomógł, ale też zajął ponad 2 godziny i zgodnie postanowiliśmy, że w przyszłości będziemy i od razu uprzejmie, ale stanowczo dziękować majfrendom.

Wyjechaliśmy z Tetouan i .. zaczął się off. Przed nami długi kawałek wybrzeżem do Al Hoceima, a okazuje się, że gruba, czerwona na mapie droga N16 jest w remoncie i jest generalnie bez asfaltu. Jest dziurawa, pokryta szutrem, błotem, gdzieniegdzie z resztkami nawierzchni asfaltowej. To była bardzo fajna, kręta i widowiskowa droga. Wiła się przez łagodne zielone wzgórza i urzekała widokiem na morze.

Znacznie też spadło natężenie ruchu. Czuć było, że wjeżdżamy na prowincję. Trochę się pobrudziliśmy i było super! Po drodze kupiliśmy w małej ciastkarni fantastyczne lokalne ciasteczka za 1 MAD/sztukę (ok. 40 groszy – choć ten jeden raz nas nie oskubali). Znalazły się też dzieci chętne na słodkości, które miałem w kieszeniach kurtki.

Do El Jebha wjeżdżaliśmy już po zmroku. Tam mieliśmy znaleźć jakiś hotel. El Jebha to mała wioska rybacka, która wygląda jak po trzęsieniu ziemi. Znaleźliśmy szybko hotel, ponegocjowaliśmy z sympatycznym bossem stawki i uzgodniliśmy 120 MAD, czyli 12 EUR za nocleg z kolacją i śniadaniem. Spytaliśmy gdzie możemy zostawić motocykle, na co właściciel odpowiedział, że możemy je wstawić na noc do jego knajpy, która jest na parterze.
Knajpa jest może złym terminem, bo można tam wypić kawę, herbatę i colę, ale mieli tam telewizor, na którym miejscowi oglądali mecz piłkarski, więc lokal spełniał rolę knajpy. Prysznic zrobił nam genialnie. Jeszcze lepiej zrobiła ryba, którą nam podano na kolację. Niestety kupno alkoholu nie było możliwe, musieliśmy uszczuplić nasze zapasy. To był fantastyczny, pierwszy, bardzo długi dzień.

Tego dnia przejechaliśmy ok. 315 km.